Rana Moqtader 

  ‏ My eyes....

Before his look of boredom and laziness 

The window trembles 

The well enquired slips

In the middle of the cold

In the darkness of a miserable day

The order of destruction

 Between the diagonal fingers of the vortex

 From the mouth of hell is passed

The sorrowful hours are spinning on the left hand of the world

The dim light sticks to the glass on the globe

And you say to a sigh, 

Why do you always cry because you miss the window?

The wind of patience makes holes in the window

In the isolation of the room and stops due to its lacking

Not being in diffusion 

But I will be scattered like a tree 

That has lost all its fruit 

At the unkind hands of the axe

It is the shoulder of the needy that carries the night and carries the morning

And all his taste ends in the look of a crisp tree branch

And doesn’t let the minutes be more accurate

And the flowers may burn in the vase of life

The branches are not splashed from any night

So that the god of moon does not suffer gloom

Because inside the empty shirt is the smell of a woman's hands

Whose dream was seen

So, come and with your gentle, warm and passionate hands

Step onto my eyes 

So that I may be saved from the rhyme of the devilry of night

As the high hands and reading of Qunoot

In the blue lotus sky

Have not proved to be of any use. 

#Rena _ Moqtadar

Translated by :

Khan Hasnain Aaqib

India 

********** 

 چشمم....

روی نگاه کسالت اور 

پنجره می لغزد

لیزهای پژوهیده 

میان هجوم سرما 

درتیره روزی معذب 

فرمان نابودی  را از دهن دوزخ 

درمیان انگشتان مورب گرداب 

صادر میکند 

ساعات ملال آوردردست چپ دنیا میچرخد 

نور مبهم روی کره خاکی به شیشه می چسپد 

وبه آه میگویید که چرا همیشه ازحسرت پنجره اشک میریزدو

باد شکیبایی پنجره را سوراخ سوراخ میسازد

در انزوا اتاق و

دست بر میدارد  از فقدان از

نبودن درانتشار

واما من پاشیده می شوم شبیه درختی که   همه حاصلش را دربرابر  دستان نامهربان و خصیص تبر ازدست داده و به

شانه ی محتاجست  که شب را درنوردد وصبح را به بدوش کشد

وهمه سلیقه اش تمام شود در نگاه شاخه ترد درختی

و نگذارد که

دقایق دق تر شوند 

وگیسوان گل درگلدان زندگی بسوزد

وشاخه ها ازهیچ شبی شتک نخورد

تا خدای ماه رنجور نشود

چون که درون پیراهن خالی اوهنوزبوی دست زنی است

که خوابش را  دیده 

پس بیابادستان لطیف وگرم وشیفته ات  روی چشمانم قدم بگذار

تا از قافیه فتنه ی شب نجات یابم چون 

ازدستان بلند وخوانش قنوت 

در آسمان آبی نیلوفری 

هرگز کاری ساخته نیست. 

#رنا _مقتدر