Mehmet Rrema 

NË TOKËN E SHENJTË

Çfarë ka mbetur më në Tokën e Shenjtë

Gjithçka të mirë që pat u dogj

U bë hi, u bë shkrumb

U dogjën shtëpitë, pemët, gurët rrugët 

U dogjën njerëzit, të gjallë

U dogj shpirti i fjalës,e ardhmja në udhëkryq…

Kudo tym, flakë

Loti i nënave u dogj

Gojëhapur ferri, ndez flakët

Askush nuk ka guxim të hedhë një kovë ujë

Ujë?! Hahaha, ku ka ujë sot? Uji është djegur

Nuk e shikoni? Hapni sytë o njerëz

Po digjet uji!....po digjet …qielli kudo tym e flakë

Zemra mbetur lakuriq mbi hirin e nxehtë

Nuk gjen vend për varr

Duart vendosur rreth kokës

Nuk e mbrojnë jetimin

Megjithatë ai mund të shprehë dëshirën 

Dielli numëron hapat në tokën që digjet 

Mbi Tokën e Shenjtë

Një vello e hollë ende shkëlqen

Nuk di

Ka mbetur aty për të shprehur shqetësimin

Apo shpresë në zemër të gurit

As deti nuk mundi ta lajë fytyrën e nxirë të tij 

Trupat e thyer të shpresës 

Përpëliten në një tas oriz të bardhë

Buzët e ngrira digjen nga akulli

Dashuria braktisi Tokën e Shenjtë

Në vend të sajë, urrejtja pjell këlysh të zinj

Klerikët me zë të fishkur

Flasin akoma për Tokë të Shenjtë 

Unë në injorancën time pyes

Çfarë ka këtu për tu quajtur e “Shenjtë” 

S’mund të Shenjtëroj luftën dhe urrejtjen 

Ne ateistët “shenjtërojmë” veç dashurinë

Le të kujtojmë Aushwic, Vietnam, Kamboxhia 

…Jemen…Gaza…Ukrainë..

Ooo sa shumë, sa shumë tym,zjarr, gjak..

A mund tja falim historisë?

Urrejtja dhe lufta ti mbeten të shkuarës

Të ndërtojmë kështjella dashurie mbi tokën tonë